BhG 1.12

analiza syntaktyczna

tasya (jego) harṣaṃ (radość) saṃjanayan (tworzący) kuru-vṛddhaḥ(starzec Kurów) pratāpavān (posiadający majestat) pitāmahaḥ (dziadek) uccaiḥ (głośno) siṃha-nādaṃ (dźwięk niczym lew) vinadya (zagrzmiawszy), śaṅkhaṃ (w konchę) dadhmau (zadął).

analiza gramatyczna

tasya	–	tat sn. 6i.1 m. – jego;
saṃjanayan	–	sam-janayant (sam-√jan – rodzić się) PPr caus. 1i.1 m. – powodujący powstanie;
harṣaṃ	–	harṣa 2i.1 m. – radość (od: √hṛṣ –  ekscytować się);
kuru-vṛddhaḥ	–	kuru-vṛddha 1i.1 m.; TP:  kurūṇāṃ kule vṛddha iti – nestor w rodzinie Kurów (od: kuru – Kuru, Kurowie – potomkowie Kuru; √vṛdh – wzrastać, PP vṛddha – stary, doświadczony);
pitā-mahaḥ	–	pitā-maha 1i.1 m. – dziadek (od: pitṛ – ojciec; √mah – powiększać, mahant – wielki);
siṃha-nādam	–	siṃha-nāda 2i.1 m.; TP: siṃhasyeva nādam iti – ryk niczym lwa (od: siṃha – lew; √nad – dźwięczeć, grzmieć, krzyczeć, nāda – głośny dźwięk, ryk, krzyk);
vinadya	–	vi-√nad (ryczeć, grzmieć, krzyczeć) absol. – zagrzmiawszy (tu absol. nie ma charakteru dokonanego, dzieje się w czasie wyrażonym przez czasownik – grzmiał dmąc w konchę);
uccaiḥ	–	av. (3i.3) – głośno (od: ucca – wyniosły intensywny);
śaṅkham	–	śaṅkha 2i.1 m. – konchę;
dadhmau	–	√dhmā (dąć) Perf. P 1c.1 – zadął;
pratāpavān	–	pratāpa-vant 1i.1 m. – posiadający żar (od: pra-√tap – palić jaśnieć, pratāpa – ogień, żar, majestat, moc; -mant / -vant – sufiks oznaczający posiadacza);

Śāṃkara

brak komentarza aż do wersu BhG 2.10

Rāmānuja

komentarz wspólny przy wersecie BhG 1.13

Madhva

brak komentarza aż do wersu BhG 2.11

Śrīdhara

tad evaṃ bahu-māna-yuktaṃ rāja-vākyaṃ śrutvā bhīṣmaḥ kiṃ kṛtavān | tad āha tasyety ādi | tasya rājño harṣaṃ kurvan pitāmaho bhīṣma uccair mahāntaṃ siṃha-nādaṃ vinadya kṛtvā śaṅkhaṃ dadhmau vāditavān

Viśvanātha

tataś ca sva-saṃmāna-śravaṇa-janita-harṣas tasya duryodhanasya bhava-vidhvaṃsanena harṣaṃ sañanayituṃ kuru-vṛddho bhīṣmaḥ siṃha-nādam iti upamāne karmaṇi ceti ṇamul siṃha iva vinadyety arthaḥ

Baladeva

evaṃ duryodhana-kṛtāṃ sva-stutim avadhārya sa-harṣo bhīṣmas tad-antar-jātāṃ bhītim utsādayituṃ śaṅkhaṃ dadhmāv ity āha | siṃha-nādam ity upamāne karmaṇi ceti pāṇini-sūtrāt ṇamul | cāt kartary upamāne ity arthaḥ | siṃha iva vinadyety arthaḥ | mukhataḥ kiñcid anuktvā śaṅkha-nāda-mātra-karaṇena jaya-parājayau khalv īśvarādhīnau tvad-arthe kṣatra-dharmeṇa dehaṃ tyakṣyāmīti vyajyate

Michalski

Wtedy pradziad, najstarszy z Kurawów, zadął głośno w muszlą i wydał lwi głos — on, jaśniejący, pragnąc wzbudzić zapał w Durjodhanie,

Olszewski

Aby wlać ducha w serca, wielki dziab Kauravy wydal okrzyk, podobny do ryku lwa i uderzył w konchę.

Dynowska

Wówczas Bhiszma przesławny, z Kaurawów najstarszy, w swą konchę potężnie uderzył, i rozniósł się dźwięk, jakoby ryk lwa, radując Durjodany serce.

Sachse

A wówczas ku jego radości
najstarszy z Kaurawów, sędziwy starzec
zadął, pełen powagi, w muszlę,
bijąc w niebo rykiem lwa.

Kudelska

Natenczas pradziad Bhiszma jak lew głośno rycknął
I tak potężnie w konchę swoją zadął, że aż Durjodhanę rozradował.

Rucińska

A wtem, ku jego radości, sędziwy Bhiszma, dziad Kuru,
Potężny ryk wydał z siebie i zadął w konchę, waleczny.

Szuwalska

I wtedy stary Bhiszma, niczym lew waleczny,
Wydobył ze swej konchy ryk przerażający.
Ucieszył Durjodhanę odgłos ten potężny.

Byrski

Radość jego wywołując rodu Kurów stary pradziad
Pełen męstwa w konchę zadął, lwim potężnie dudniąc rykiem.

Babkiewicz

Aby zwiększyć jego radość,
dziad, najstarszy pośród Kurów,
pełen żaru w konchę zadął,
lwi ryk głośny z niej wydobył.