Tłumaczenia BhG
Bhagavad-gīta (BhG) jest jednym z najważniejszych tekstów religijno-filozoficznych literatury indyjskiej. Ze względu na zwięzłość formy, prostotę języka, a jednocześnie głębię myśli doczekała się niezmiernie licznych przekładów, w tym też na język polski. Przekłady te mają bardzo różną wartość, gdyż autorzy stawiają sobie odmienne priorytety, a niektóre dokonane zostały za pośrednictwem języka trzeciego, co obniża ich wartość naukowo-poznawczą[1].
| Polskie przekłady BhG według daty wydania: | ||
| *Święcicki, Julian A. | – | Bhagawad Gita (pieśń 1-3) (przekład z franc. za Emilem Burnoufem), w: Historia literatury indyjskiej, w: Historia literatury powszechnej w monografiach, tom 4. Biblioteka Dzieł Wybranych, Warszawa 1902, str. 244-246. |
| *Jankowski, Józef | – | Bhagawad Gita (pieśń 12), w: Poezje. Seria liryczna, Warszawa 1910. str. 127-131. |
| Michalski-Iwieński, S.F. | – | Bhagawadgita, czyli Pieśń o Bogu. Poemat filozoficzny indyjski. Ultima Thule, Warszawa 1910, (następne wydania jako: Bhagavad Gita – z poprawkami) 1921, 1927. |
| Olszewski, Bronisław | – | Bhagavad Gītā (przekład z franc. za Emilem Burnoufem), w: Mahabharata, (oprac.) Antoni Lange, Brody 1911, str. 184-246. |
| *Lemański, Jan | – | Bhagawadgita (pieśń 12), w: Dywan Wschodni, (oprac.) Antoni Lange, Warszawa 1921, str. 354-355. |
| *Stasiak, Stefan | – | Bhagawadgita (pieśń 11), w: S. Schayer, Literatura indyjska, w: Wielka literatura powszechna, tom 1, Warszawa 1930, str. 56-58. |
| Dynowska, Wanda | – | Bhagavad Gita: Pieśń Pana. Swatantrapur 1947, Madras 1956, 1957, Delhi 1972. |
| Bhaktivedanta, A.C. | – | Bhagavad-gītā taka jaką jest. (tłumaczenie z angielskiego) Krystyna Bocek, BBT Paryż 1980, 1981, 1982, 1986, 1993, 2006. |
| Sachse, Joanna | – | Bhagawadgita czyli Pieśń Pana. Ossolineum, Wrocław 1988. |
| *Tokarz, Franciszek | – | Bhagawadgita (pieśń 2, 7, 11, 16 fragmenty), w: Z filozofii indyjskiej kwestie wybrane, część 1, Lublin 1990, s 83-98. |
| Kudelska, Marta | – | Bhagawad Gita. Oficyna Literacka, Kraków 1995. |
| Rucińska, Anna | – | Bhagawadgita Święta Pieśń Pana. Sawitri, Warszawa 2002. |
| Szuwalska, Iwona | – | Bhagawadgita. Quo Vadis Vision, Warszawa 2005. |
| *Jurewicz, Joanna | – | Bhagawadgita (pieśń 11), w: Światło słowem zwane. Wypisy z literatury staroindyjskiej. (red.) Marek Mejor, Warszawa 2007, str. 295-302. |
| Prema, Greta | – | Bhagawad Gita. Virtualo, Warszawa 2009. |
| Stadnik, Artur | – | Bhagawadgita. Purana, Wrocław 2010. |
| *Byrski, Maria Krzysztof | – | Bhagawadgita (pieśń 1-3), www.bhagavadgita.eu 2011. |
| Sachse, Joanna | – | Bhagawadgita czyli Pieśń Czcigodnego. Wrocław 2019. |
| Babkiewicz, Andrzej | – | Bhagawadgita, w: Mahabharata Księga Bhiszmy, (tłum.) J. Jurewicz i A. Babkiewicz, Elipsa 2024. |
* przekłady niepełne
Na gruncie indyjskim, co jest rzadkością, tekst zachował się w prawie jednolitej postaci, a spotykane w tekście różnice są stosunkowo niewielkie[2]. Stało się to dzięki wielkiej popularności tekstu i niezmiernie licznym komentarzom i subkomentarzom sanskryckim omawiających poszczególne jego słowa. Tekst dotarł do nas jako część Mahabharaty (Bhīṣma-parvan 6.23-40), a datowany jest na II w. p.n.e. Jest on założycielskim tekstem wisznuickiego nurtu bhagawatów, ale wykorzystywany był przez wiele tradycji subkontynentu, szczególnie tych, które nawiązywały do nurtu oddania (bhakti).
[1] Porównanie polskich przekładów patrz: Łazowska, Alicja. „Bhagawadgita w polskich przekładach”, Przegląd Orientalistyczny rok: 2008, nr: 3-4, str: 137-152. Autorka porównuje tłumaczenia autorów: Michalski-Iwieński, Olszewski, Dynowska, Bocek, Sachse, Kudelska, Rucińska, Szuwalska.
[2] Wydania krytycznego tekstu BhG opartego na krytycznej edycji MBh dokonał S.K. Belvalkar (The Mahāhārata, sixth book: Bhīṣmaparvan, edited by: Kriszna Belvalkar, Bhandarkar Oriental Research Institute, Poona 1947, str. 114-188). W krytycznym wydaniu MBh można też prześledzić różnice między wariantami zachowanych tekstów.