BhG 17.15

anudvega-karaṃ vākyaṃ satyaṃ priya-hitaṃ ca yat
svādhyāyābhyasanaṃ
caiva vāṅ-mayaṃ tapa ucyate

Update Required
To play the media you will need to either update your browser to a recent version or update your Flash plugin.


analiza syntaktyczna


yat (które) anudvega-karam (nie tworzy poruszenia) satyam (prawdziwe) priya-hitam ca (jest miłe i dobroczynne) vākyam (słowo),
svādhyāyābhyasanam ca eva (i zaiste praktyka recytacji),  
[tat] (to) vāṅ-mayam tapaḥ (ascezą uczynioną z mowy) ucyate (jest zwane).
 

tłumaczenie polskie


Słowo, które nie wprawia w drżenie, jest prawdziwe, miłe i dobroczynne
oraz praktyka recytacji zwie się ascezą uczynioną z mowy.
 

analiza gramatyczna

anudvega-karam an-udvega-kara 1i.1 n. ; TP : yad udvegaṃ na karoti tatto, co nie tworzy poruszenia (od: ud-vij – pędzić ku górze, być poruszonym, być wstrząśniętym, udvega – drżenie, strach, poruszenie, rozpacz z powodu utraty ukochanego obiektu; kṛ – robić, kara – twórca, sprawca);
vākyam vākya (vac – mówić) PF 1i.1 n. słowo, wypowiedź;
satyam satya 1i.1 n. prawda, prawdziwość (od: as – być, PPr sant – będący);
priya-hitam priya-hita 1i.1 n. ; DV : priyaṃ ca hitaṃ ceti  – miłe i dobroczynne (od: prī – sprawić radość, priya – lubiany, ukochany, miły; dhā – umieszczać, PP hita – umieszczony, ustanowiony, opanowany; dobroczynny, korzystny, pomyślny);
ca av. i;
yat yat sn. 1i.1 n. który;
svādhyāyābhyasanam svādhyāya-abhyasana 1i.1 n. ; TP : svādhyāyasyābhyasanam itipraktyka recytacji (od: ādhī – kontemplować, rozmyślać, sv-ā-dhyāya – recytacja, powtarzanie [Wedy], studiowanie, czytanie; abhi-as – być górą, obezwładnić, abhyasana – praktyka, ćwiczenie);
ca av. i;
eva av. z pewnością, właśnie, dokładnie, jedynie;
vāṅ-mayam vāc-maya 1i.1 n. uczynione z mowy (od: vac – mówić, vāk – mowa; –maya – w złożeniach: uczyniony z, składający się z);
tapaḥ tapas 1i.1 n. gorąco, asceza (od: tap – topić, palić);
ucyate vac (mówić) Praes. pass. 1c.1 mówi się o, jest nazywane;

 

warianty tekstu


svādhyāyābhyasanaṃ → svādhyāyābhyāsanaṃ (powtarzanie recytacji);
 
 



Śāṃkara


anudvega-karaṃ prāṇinām aduḥkha-karaṃ vākyaṃ satyaṃ priya-hitaṃ ca yat priya-hite dṛṣṭādṛṣṭārthe | anudvega-karatvādibhir dharmair vākyaṃ viśeṣyate | viśeṣaṇa-dharma-samucayārthaś ca-śabdaḥ | para-pratyayārthaṃ prayuktasya vākyasya satya-priya-hitānudvega-karatvānām anyatamena dvābhyāṃ tribhir vā hīnatā syād yadi, na tad vāṅ-mayaṃ tapaḥ | tathā satya-vākyasya itareṣām anyatamena dvābhyāṃ tribhir vā vihīnatāyāṃ na vāṅ-maya-tapastvam | tathā priya-vākyasyāpītareṣām anyatamena dvābhyāṃ tribhir vā vihīnasya na vāṅ-maya-tapastvam | tathā hita-vākyasyāpītareṣām anyatamena dvābhyāṃ tribhir vā vihīnasya na vāṅ-maya-tapastvam | kiṃ punas tat tapaḥ ? yat satyaṃ vākyam anudvega-karaṃ priyaṃ hitaṃ ca, tat tapo vāṅ-mayam | yathā śānto bhava vatsa, svādhyāyaṃ yogaṃ cānutiṣṭha, tathā te śreyo bhaviṣyatīti | svādhyāyābhyasanaṃ caiva yathā-vidhi vāṅ-mayaṃ tapa ucyate
 

Rāmānuja


pareṣām anudvegakaraṃ satyaṃ priyahitaṃ ca yad vākyaṃ svādhyāyābhyasanaṃ cety etad vāṅmayaṃ tapa ucyate
 

Śrīdhara


vācikaṃ tapa āha anudvegakaram iti | udvegaṃ bhayaṃ na karotīty anudvegakaraṃ vākyam | satyaṃ śrotuḥ priyam | hitaṃ ca pariṇāme sukha-karam | svādhyāyābhyasanaṃ vedābhyāsaś ca vāṅ-mayaṃ vācā nirvartyaṃ tapaḥ
 

Madhusūdana


anudvega-karaṃ na kasyacid duḥkha-karaṃ, satyaṃ pramāṇa-mūlam abādhitārtham | priyaṃ śrotus tat-kāla-śruti-sukhaṃ hitaṃ pariṇāme sukha-karam | ca-kāro viśeṣaṇānāṃ samucchayārthaḥ | anudvega-karatvādi-viśeṣaṇa-catuṣṭayena viśiṣṭaṃ na tv ekenāpi viśeṣaṇena nyūnam | yad vākyaṃ yathā śānto bhava vatsa svādhyāyaṃ yogaṃ cānutiṣṭha tathā te śreyo bhaviṣyatīty ādi tad vāṅ-mayaṃ vācikaṃ tapaḥ śārīravat | svādhyāyābhyasanaṃ ca yathā-vidhi vedābhyāsaś ca vāṅ-mayaṃ tapa ucyate | eva-kāraḥ prāg-viśeṣaṇa-samuccayāvadhāraṇe vyākhyātavyaḥ
 

Viśvanātha


anudvega-karaṃ sambodhya-bhinnānām apy unudvejakam
 

Baladeva


anudvegakaram udvegaṃ bhayaṃ kasyāpi yan na karoti | satyaṃ pramāṇikam | śrotuḥ priyam | pariṇāme hitaṃ ca | etad-viśeṣaṇa-catuṣṭayavad-vākyaṃ tathā svādhyāyasya vedābhyasanaṃ ca vāṅ-mayaṃ vācā nirvartyaṃ tapaḥ
 
 



Michalski


Mowa, która nie niepokoi, która jest prawdziwa, przyjazna i miła, a także poznawanie szeptem, nauki Wed – nazywa się pokutą słowa.
 

Olszewski


Umiarkowanie w słowach, prawdomówność, słodycz, ćwiczenie się w pobożnem czytaniu, są surowością mowy.
 

Dynowska


Mowa, która nikomu nie czyni przykrości, prawdziwa, miła i dobroczynna; wierne spełnianie ustnych obowiązków, czytanie Ksiąg świętych – zwane są wewnętrznego wysiłku przejawami w słowie.
 

Sachse


Mowa, która nie wywołuje wzburzenia,
prawdziwa, przyjazna i dobra,
ciągła recytacja mantr
to asceza słowa.
 

Kudelska


Wypowiadanie słów, które nikogo nie obrażają,
Które są prawdziwe i miłe, oraz powtarzanie hymnów wedyjskich, jest nazywane ascezą mowy.
 

Rucińska


Zaś mowa, która nie rani, prawdziwa, mila i dobra,
Oraz pism ciągle zgłębianie słowną asceza jest zwane.
 

Szuwalska


Słowa, które nie ranią, szczere, miłe, dobre,
Wierne pismom, z pewnością są pokutą mowy.
 
 

Both comments and pings are currently closed.