BhG 11.14

tataḥ sa vismayāviṣṭo hṛṣṭa-romā dhanaṃjayaḥ
praṇamya śirasā devaṃ kṛtāñjalir abhāṣata

Update Required
To play the media you will need to either update your browser to a recent version or update your Flash plugin.


analiza syntaktyczna


tataḥ (wówczas) saḥ vismayāviṣṭaḥ (ten ogarnięty zdziwieniem) hṛṣṭa-romā (ze zjeżonym włosem) kṛtāñjaliḥ (ze złożonymi dłońmi) dhanañjayaḥ (zdobywca bogactw) śirasā (głową) devam (niebianinowi) praṇamya (pokłoniwszy się) abhāṣata (powiedział).
 

tłumaczenie polskie


Wówczas zdobywca bogactw zdziwiony i ze zjeżonymi włoskami
złożył dłonie, głowę skłonił przed niebianinem i powiedział.
 

analiza gramatyczna

tataḥ av. wówczas, po tym, od tego, wskutek tego (od: tat – ablativus nieodmienny zakończony na -tas);
saḥ tat sn. 1i.1 m. on;
vismayāviṣṭaḥ vismaya-āviṣṭa 1i.1 m. ; TP vismayenāviṣṭa iti ogarnięty zdziwieniem (od: vi-√smi – dziwić się, być dumnym, vismaya – zdziwienie, zdumienie, konsternacja; ā-viś – wchodzić, PP āviṣṭa – weszły, ogarnięty);
hṛṣṭa-romā hṛṣṭa-roman 1i.1 m. ; BV : yasya romāṇi hṛṣṭāni santi saḥ ten, którego włoski są zjeżone (od: hṛṣ –  ekscytować się, podnosić się, PP hṛṣṭa – zjeżony, podekscytowany; ruh – wstępować, roma / roman – włoski na ciele);
dhanaṃjayaḥ dhanaṃ-jaya 1i.1 m. ; yo dhanaṃ jayati saḥten, który zdobywa bogactwa (od: dhana – podbój, łupy, bogactwo; ji – zwyciężać, jaya – zwycięstwo);
praṇamya pra-nam (zginać się, kłaniać) absol. pokłoniwszy się;
śirasā śiras 3i.1 n. głową;
devam deva 2i.1 n. bogu, niebianinowi (od: div – jaśnieć, bawić się);
kṛtāñjaliḥ kṛta-añjali 1i.1 m. ; BV : yenāñjaliḥ kṛto ‘sti saḥ ten, który uczynił złożenie rąk (od: kṛ – robić, PP kṛta – zrobiony, uczyniony; añj – dekorować, namaszczać, uhonorować, añjali – szacunek, cześć, gest złożenia dłoni: otwarte dłonie złączone razem tworząc miseczkę);
abhāṣata bhāṣ (mówić) Imperf. Ā 1c.1 powiedział;

 

warianty tekstu


devam → viṣṇum (Wisznu);
 
 



Śāṃkara


tatas taṃ dṛṣṭvā sa vismayenāviṣṭo vismayāviṣṭo hṛṣṭāni romāṇi yasya so’yaṃ hṛṣṭa-romā cābhavad dhanañjayaḥ | praṇamya prakarṣeṇa namanaṃ kṛtvā prahvī-bhūtaḥ san śirasā devaṃ viśva-rūpa-dharaṃ kṛtāñjaliḥ namaskārārthaṃ saṃpuṭīkṛta-hastaḥ sann abhāṣata uktavān
 

Rāmānuja


tato dhanañjayo mahāścaryasya kṛtsnasya jagataḥ svadehaikadeśenāśrayabhūtaṃ kṛtsnasya pravartayitāraṃ ca āścaryatamānantajñānādikalyāṇaguṇagaṇaṃ devaṃ dṛṣṭvā vismayāviṣṭo hṛṣṭaromā śirasā daṇḍavat praṇamya kṛtāñjalir abhāṣata
 

Śrīdhara


evaṃ dṛṣṭvā kiṃ kṛtavān iti ? tatrāha tata iti | tato darśanāntaram | visamyenāviṣṭo vyāptaḥ san hṛṣṭāny utpulakitāni romāṇi yasya sa dhanañjayaḥ | tam eva devaṃ śirasā praṇamya kṛtāñjaliḥ sampuṭākṛta-hasto bhūtvā | abhāṣatoktavān
 

Madhusūdana


evam adbhuta-darśane ‚py arjuno na vibhayāṃcakāra nāpi netre saṃcacāra, nāpi saṃbhramāt kartavyaṃ visasmāra, nāpi tasmād deśād apasasāra, kintv atidhīratvāt tat-kālocitam eva vyavajahāra, mahati citta-kṣobhe ‚pīty āha tata iti | tatas tad-darśanād anantaraṃ vismayenādbhuta-darśana-prabhāvenālaukika-citta-camatkāra-viśeṣeṇāviṣṭo vyāptaḥ | ataeva hṛṣṭa-romā pulakitaḥ san sa prakhyāta-mahādeva-saṅgrāmādi-prabhāvo dhanaṃjayo yudhiṣṭhira-rājasūya uttara-go-grahe ca sarvātrājño jitvā dhanam āhṛtavān iti prathita-mahā-parākramo ‚tidhīraḥ sākṣād agnir iti vā mahā-tejasvitvāt | devaṃ tam eva viśvarūpa-dharaṃ nārāyaṇaṃ śirasā bhūmi-lagnena praṇamya prakarṣeṇa bhakti-śraddhātiśayena natvā namaskṛtya kṛtāñjaliḥ sampuṭīkṛta-hasta-yugaḥ sann abhāṣatoktavān |
atra vismayākhya-sthāyi-bhāvasyārjuna-gatasyālambana-vibhāvena bhagavatā viśvarūpeṇoddīpana-vibhāvenāsakṛt-tad-darśanenānubhāvena sāttvika-romaharṣeṇa namaskāreṇāñjali-kareṇa ca vyabhicāriṇā cānubhāvākṣiptena vā dhṛti-mati-harṣa-vitarkādinā paripoṣāt sa-vāsanānāṃ śrotṝṇāṃ tādṛśaś citta-camatkāro ‚pi tad-bhedānadhyavasāyāt paripoṣaṃ gataḥ paramānandāsvāda-rūpeṇādbhuta-raso bhavatīti sūcitam
 

Viśvanātha


brak komentarza do BhG 11.15
 

Baladeva


evaṃ kṛṣṇa-tattvavid arjunas tasmin sattvena jñātaṃ sahasra-śīrṣatvam adhunā vīkṣyādbhutaṃ rasam anvabhūd ity āha tata iti | taṃ vyañjalita-tad-rūpaṃ kṛṣṇaṃ vilokyety arthaḥ | dhanaṃjayeti dhīro ‚pi vismayenāviṣṭo hṛṣṭa-romā pulakito devaṃ śirasā bhū-lagnena praṇamya kṛtāñjaliḥ sann abhāṣata | atra bhaya-netra-saṃvaraṇādikaṃ tasya nābhūt kintv adbhuto raso ‚bhyudaid iti vyañjate | iha tādṛśo harir ālambano muhur muhus tad-vīkṣaṇam uddīpanaṃ praṇati-pāṇi-yogāv anubhāvau, romāñcaḥ sāttvikas tair ākṣiptā matir dhṛti-harṣādayaḥ sañcāriṇaḥ | etair ālambanādyaiḥ puṣṭo vismaya-sthāyi-bhāvo ‚dbhuta-rasaḥ
 
 



Michalski


I ogarnięty zdumieniem, z najeżonemi od radości włosami, skłonił swą głowę zdobywca łupów i, złożywszy ręce, mówił do Boga:
 

Olszewski


Natenczas, pełen dziwu, z włosami najeżonemi, bohater opuścił głowę i złożywszy ręce bo góry, tak mówił bo bóstwa.
 

Dynowska


Olśniony, podziwem zdjęty niezmiernym, Ardżuna w przerażeniu świętym na twarz pada przed Panem i ręce składając we czci woła i uniesieniu:
 

Sachse


Zdumiony, z włosem zjeżonym,
skłonił się Zdobywca Skarbu przed bogiem,
i przemówił składając ręce.
 

Kudelska


I tak tym zjawiskiem oszołomiony, że aż włos mu się zjeżył,
Skłonił głowę przed Bogiem, pokorną postawę przyjął i tak oto przemówił:
 

Rucińska


Wtedy, przejęty zdumieniem, z dreszczem radości, Zdobywca
Skłonił swą głowę przed Bogiem i rzekł doń, dłonie składając:
 

Szuwalska


Zjeżyły mu się włosy w zdumieniu i trwodze.
Złożył dłonie, w pokłonie nisko schylił głowę
I tak modlić się zaczął do boskiego Pana:
 

Jurewicz


I oto Dhanańdźaja, zdumieniem przejęty, z włosem zjeżonym schylił głowę, dłonie złożywszy, i jął mówić do Boga:
 
 

Both comments and pings are currently closed.