atha kara-nyāsaḥ

nainaṃ chindanti śastrāṇi nainaṃ dahati pāvakaḥ (BhG 2.23) iti aṅguṣṭhābhyāṃ namaḥ
na cainaṃ kledayanty āpo na śoṣayati mārutaḥ (BhG 2.23) iti tarjanībhyāṃ namaḥ
acchedyo yam adāhyo yam akledyo śoṣya eva ca (BhG 2.24) iti madhyamābhyāṃ namaḥ
nityaḥ sarvagataḥ sthāṇur acalo yaṃ sanātanaḥ (BhG 2.24) ity anāmikābhyāṃ namaḥ
paśya me pārtha rūpāṇi śataśo tha sahasraśaḥ (BhG 11.5) iti kaniṣṭhikābhyāṃ namaḥ
nānā-vidhāni divyāni nānā-varṇākṛtīni ca (BhG 11.5) iti kara-tala-kara-pṛṣṭhābhyāṃ namaḥ
iti kara-nyāsaḥ

A oto njasy rąk:
(formuły, z którymi dotyka się poszczególnych palców rąk):
Pokłon dwum kciukom: „Oręż jego nie tnie, ogień go nie spala” (BhG 2.23);
Pokłon dwum palcom wskazującym: „Woda go nie rozmacza i wiatr nie wysusza” (BhG 2.23);
Pokłon dwum palcom środkowym: „On jest niepodzielny, on jest niepalny, niezamaczalny, a nawet niewysuszalny” (BhG 2.24);
Pokłon dwum palcom serdecznym: „On jest nieustanny, wszędzie obecny, stabilny, nieporuszony i odwieczny” (BhG 2.24);
Pokłon dwum palcom małym: „Zobacz Prythowicu setki, a nawet tysiące moich boskich postaci!” (BhG 11.5);
Pokłon wnętrzu dłoni i grzbietowi ręki: „Są one różnorodne i posiadają rozmaite barwy i kształty.” (BhG 11.5);
To njasy rąk.

Both comments and pings are currently closed.