BhG 18.7

analiza syntaktyczna

niyatasya tu (uregulowanego) karmaṇaḥ (czyny) sannyāsaḥ (wyrzeczenie) na upapadyate (nie jest właściwe),
mohāt (z omroczenia) tasya (jego) parityāgaḥ (porzucenie) tāmasaḥ (jako tamasowe) parikīrtitaḥ [asti] (jest sławione).

analiza gramatyczna

niyatasya	–	niyata (ni- √ yam – zatrzymywać, regulować) PP 6i.1 m. – uregulowanego, stałego;
tu	–	av. – ale, wtedy, z drugiej strony, i;
saṃnyāsaḥ	–	saṃnyāsa 1i.1 m. – odrzucenie, rezygnacja, wyrzeczenie (od: sam-ni- √ as – zostawiać, odkładać, porzucać);
karmaṇaḥ	–	karman 6i.1 n. – w czynie, w działaniu (od: √ kṛ – robić);
na	–	av. – nie;
upapadyate	–	upa- √ pad (iść ku, zbliżać się, stawać się, być właściwym) Praes. Ā 1c.1 – jest możliwe, przystoi, istnieje;
mohāt	–	moha 5i.1 m. – z ogłupienia, z oszołomienia, z zamętu (od: √ muh – mylić się, być skonfundowanym, omroczonym, ogłupiałym);
tasya	–	tat sn. 6i.1 m. – jego;
parityāgaḥ	–	pari-tyāga 1i.1 m. – porzucenie, wyrzeczenie się (od: pari- √ tyaj – porzucać);
tāmasaḥ	–	tāmasa 1i.1 m. – związany z tamasem, tamasowy (od: √ tam – dławić się, mdleć, znikać, zatrzymywać; tamas – ciemność, mrok, tępota, bierność, jedna z trzech gun);
parikīrtitaḥ	–	pari-kīrtita (pari- √ kīrt – sławić) PP 1i.1 m. – wysławiony, powiedziany, oznajmiony, znany (od: kīrti – sława);

warianty tekstu

tu → ca (i);
mohāt tasya → mohārtasya (cierpiącego z powodu omroczenia);
parikīrtitaḥ → parikīrtyate (jest oznajmione);

Śāṃkara

tasmād ajñasyādhikṛtasya mumukṣoḥ—
niyatasya tu nityasya saṃnyāsaḥ parityāgaḥ karmaṇo nopapadyate, ajñasya pāvanatvasya iṣṭatvāt | mohād ajñānāt tasya niyatasya parityāgaḥ—niyataṃ cāvaśyaṃ kartavyaṃ tyajyate ceti vipratiṣiddham | ati moha-nimittaḥ parityāgas tāmasaḥ parikīrtitaḥ | mohaś ca tama iti

Rāmānuja

niyatasya nityanaimittikasya mahāyajñādeḥ karmaṇaḥ saṃnyāsaḥ tyāgo nopapadyate, „śarīrayātrāpi ca tena prasiddhyed akarmaṇaḥ” iti śarīrayātrāyā evāsiddheḥ, śarīrayātrā hi yajñaśiṣṭāśanena nirvartyamānā samyagjñānāya prabhavati; anyathā, „te tv aghaṃ bhuñjate pāpāḥ” ity ayajñaśiṣṭāgharūpāśanāpyāyanaṃ manaso viparītajñānāya bhavati / „annamayaṃ hi somya manaḥ” ity annena hi mana āpyāyate / „āhāraśuddhau sattvaśuddhis sattvaśuddhau dhruvā smṛtiḥ / smṛtilambhe sarvagranthīnāṃ vipramokṣaḥ // BhGR_18.” iti brahmasākṣātkārarūpaṃ jñānam āhāraśuddhyāyattaṃ śrūyate / tasmān mahāyajñādinityanaimittikaṃ karma ā prayāṇād brahmajñānāyaivopādeyam iti tasya tyāgo nopapadyate / evaṃ jñānotpādinaḥ karmaṇo bandhakatvamohāt parityāgas tāmasaḥ parikīrtitaḥ / tamomūlas tyāgas tāmasaḥ / tamaḥkāryājñānamūlatvena tyāgasya tamomūlatvam / tamo hy ajñānasya mūlaṃ, „pramādamohau tamaso bhavato 'jñānam eva ca” ity atroktam / ajñānaṃ tu jñānavirodhi viparītajñānam; tathā ca vakṣyate, „adharmaṃ dharmam iti yā manyate tamasāvṛtā / sarvārthān viparītāṃś ca buddhiḥ sā pārtha tāmasī” iti / ato nityanaimittikādeḥ karmaṇas tyāgo viparītajñānamūla evetyarthaḥ

Śrīdhara

pratijñātaṃ tyāgasya traividhyam idānīṃ darśayati niyatasyeti tribhiḥ | kāmyasya karmaṇo bandhakatvāt sannyāso yuktam | niyatasya tu nityasya punaḥ karmaṇaḥ sannyāsas tyāgo nopapadyate | sattva-śuddhi-dvārā mokṣa-hetutvāt | atas tasya parityāga upādeyatve 'pi tyājyam ity evaṃ lakṣaṇān mohād eva bhavet | sa ca mohasya tāmasatvāt tāmasaḥ parikīrtitaḥ

Viśvanātha

prakrāntasya trividha-tyāgasya tāmasaṃ bhedam āha niyatasya nityasya | mohāt śāstra-tātparyājñānāt | sannyāsī kāmya-karmaṇy āvaśyakatvābhāvāt parityajatu nāma, nityasya tu karmaṇas tyāgo nopapadyate iti tu śabdārthaḥ | mohād ajñānāt | tāmasa iti tāmasa-tyāgasya phalam ajñāna-prāptir eva | na tv abhīpsita-jñāna-prāptir iti bhāvaḥ

Baladeva

pratijñātaṃ tyāga-traividhyam āha niyatasyeti tribhiḥ | kāmyasya karmaṇo bandhakatvāt tyāgo yuktaḥ | niyatasya nitya-naimittikasya mahā-yajñādeḥ karmaṇaḥ sannyāsas tyāgo nopapadyate | ātmoddeśād viśīrṇādivad antargata-jñānasya tasya mocakatvād dehayātrā-sādhakatvāc ca tat-tyāgo na yuktaḥ | tena hi devatā-bhagavad-vibhūtir arcatāṃ tac-cheṣaiḥ pūtaiḥ siddhā deha-yātrā tattva-jñānāya sampadyate | vaiparītye pūrvam abhihitaṃ nityataṃ kuru karma tvam ity ādibhis tṛtīyae tasyāpi mohād bandhakam idam ity ajñānāt paritaḥ svarūpeṇa tyāgas tāmaso bhavati – mohasya tamo-dharmatvāt

Michalski

Wyrzeczenie się koniecznego czynu nie jest chwalebne. Wyrzeczenie się działalności przez zaślepienie określa się jako tamas.

Olszewski

Wyrzeczenie się czynu koniecznego jest rzeczą nienależytą; także wyrzeczenie się przez zbłąkanie ducha, rodzi się z mroku.

Dynowska

Porzucanie zalecanych czynności nigdy nie jest słuszne, ze spaczonego wynika myślenia, z ciemnoty się rodzi.

Sachse

Nie godzi się porzucać czynu
będącego obowiązkiem.
Zaniechanie takiego czynu
wynika bowiem z zaślepienia
i zwie się zaniechaniem pod wpływem tamasu,

Kudelska

Ale swych powinności porzucać nie należy,
Takie wyrzeczenie rodzi się z omamienia i mroczne jest z natury.

Rucińska

Natomiast nie jest właściwe porzucać czyn nakazany –
Rzucenie go w zaślepieniu nazywa się tamasowym.

Szuwalska

Kto swoje powinności porzuca zwiedziony,
Ten czyni to pod wpływem nastroju bierności.

Babkiewicz

Niewłaściwym jest porzucać
czyny uregulowane.
Zaniechanie z zaślepienia
jako mroczne jest poznane.