BhG 2.18

antavanta ime dehā nityasyoktāḥ śarīriṇaḥ
anāśino ‘prameyasya tasmād yudhyasva bhārata

Update Required
To play the media you will need to either update your browser to a recent version or update your Flash plugin.

analiza

analiza syntaktyczna

nityasya (wiecznego) anāśinaḥ (niezniszczalnego) aprameyasya (nie zmierzonego) śarīriṇaḥ (mającego ciało) ime (te) dehāḥ (ciała) anta-vantaḥ (mające koniec) uktāḥ (są nazywane).
he bhārata (o potomku Bharaty!), tasmāt (dlatego) yudhyasva (walcz).

tłumaczenie polskie

Mówi się, że owe ciała wiecznego, niezniszczalnego, niezmierzonego
posiadacza ciała mają kres. Dlatego, o potomku Bharaty, walcz.

analiza gramatyczna

antavantaḥ	–	anta-vant 1i.3 m. – mające koniec (od: anta – koniec, kres, granica; -mant / -vant – sufiks oznaczający posiadacza);
ime	–	idam sn. 1i.3 m. – te;
dehāḥ	–	deha 1i.3 m. – ciała (od: √dih – namaszczać, kleić, deha – forma, kształt, ciało);
nityasya	–	nitya 6i.1 m. – wiecznego, nieustannego;
uktāḥ	–	ukta (√vac – mówić) PP 1i.3 m. – powiedziane, nazywane;
śarīriṇaḥ	–	śarīrin 6i.1 m. – posiadającego ciało (od: √śri – spoczywać na, wspierać się na; lub od: √śṝ – łamać, niszczyć, śarīra – łatwe do zniszczenia, ciało);
anāśinaḥ	–	a-nāśin 6.1 m. – niezniszczalnego (od: √naś – niszczeć, zanikać, nāśin – mający zniszczenie);
aprameyasya	–	a-pra-meya (pra-√mā – odmierzać) PF 6i.1 m. – nie do zmierzenia;
tasmāt	–	av. – dlatego (od: tat sn. 5i.1 m. – z tego);
yudhyasva	–	√yudh Imperat. Ā 2c.1 – walcz;
bhārata	–	bhārata 8i.1 m. – o potomku Bharaty;

warianty tekstu

anāśino → vināśino (zniszczalnego);
anāśino 'prameyasya → vināśam avyayasyāsya (zniszczenie niezmiennego);

komentarze

Śāṃkara

Legenda:
fragmenty komentowanego wersetu
cytaty z różnych pism
wprowadzenie polemiki

Czym zatem jest niebyt, będący w konflikcie z istotą jaźni? Odpowiada:		kiṃ punas tad asat yat svātma-sattāṃ vyabhicaratīti, ucyate –
Mówi się, że ciała wiecznego, niezniszczalnego, niezmierzonego wcielonego mają kres. Dlatego walcz, o potomku Bharaty.		*antavanta ime dehā nityasyoktāḥ śarīriṇaḥ* \| anāśino ’prameyasya tasmād yudhyasva bhārata \|\|2.18\|\|
Kres (anta) ma to, co podlega zniszczeniu (vināśa). Świadomość bytu, podążająca za fatamorganą i innymi [złudami], ulega demistyfikacji, gdy osiąga się kres dociekań z [wykorzystaniem] poznania prawdziwego i taki jest kres owej [świadomości bytu]. Podobnie jest ze śmiertelnymi ciałami przypominającymi majaki senne – mają one kres.		antaḥ vināśaḥ vidyate yeṣāṃ te antavantaḥ \| yathā mṛga-tṛṣṇikādau sad-buddhiḥ anuvṛttā pramāṇa-nirūpaṇānte vicchidyate, sa tasyā antaḥ \| tathā ime dehāḥ* svapna-māyā-dehādi-vat ca antavantaḥ* \|
Mędrcy mówią, że ciała wiecznego wcielonego, czyli posiadacza ciała, niezniszczalnego, niezmierzonego, będącego jaźnią [mają kres]. Gdy mowa jest o wiecznym i niezniszczalnym nie jest to [zbędne] powtórzenie, gdyż w świecie spotykamy dwa rodzaje wieczności i zniszczalności.		*nityasya śarīriṇaḥ* śarīra-vato ’nāśino ’prameyasya* ātmano ’ntavanta iti uktāḥ vivekibhir ity arthaḥ* \| nityasya anāśinaḥ iti na punar uktam \| nityatvasya dvividhatvāt loke nāśasya ca \|
[Po pierwsze] ciało nazywane jest zniszczonym, gdy zamienia się w popiół i znika. [Po drugie] choć nadal istnieje, ulega przemianie w kontakcie z chorobą i innymi [dolegliwościami], i wówczas to, co zrodzone, zwane jest również zniszczonym.		yathā deho bhasmī-bhūto ’darśanaṃ gato naṣṭa ucyate \| vidyamāno ’pi yathā anyathā pariṇato vyādhyādi-yukto jāto naṣṭa ucyate \|
Tutaj [użycie słów] „niezniszczalny” i „wieczny” wskazuje, że nie podlega on żadnemu z dwóch rodzajów zniszczenia. Oto znaczenie.		tatra anāśino nityasya iti dvividhenāpi nāśena asaṃbandho ’syety arthaḥ \|
Gdyby nie to, wieczność jaźni mogłaby być rozumiana na podobieństwo [wieczności] ziemi i innych [żywiołów]. Tak nie jest, dlatego mówi „wiecznego” i „niezniszczalnego”.		anyathā pṛthivy-ādivad api nityatvaṃ syāt ātmanaḥ \| tat mā bhūd iti nityasya anāśinaḥ ity āha \|
Niezmierzone to to, co nie podlega mierzalności – nie można tego poznać przy użyciu empirii i innych środków poznania.		*aprameyasya* na prameyasya pratyakṣādi-pramāṇaiḥ aparicchādyasyety arthaḥ \|
Można powiedzieć: jaźń poznawana jest dzięki świętej tradycji (āgama) poprzedzonej empirią i innym [środkami poznania]. Tak jednak nie jest, gdyż jaźń objawia się sama z siebie. Dopiero gdy jaźń się objawi jako poznający, wówczas pragnący poznać może ustalić środki poznania.		nanu āgamena ātmā paricchidyate pratyakṣādinā ca pūrvam \| na \| ātmanaḥ svataḥ siddhatvāt \| siddhe hi ātmani pramātari pramitsoḥ pramāṇānveṣaṇā bhavati \|
Ale nigdy przed [określeniem]: „oto ja”. Nie zdefiniowawszy siebie nie można określić przedmiotu poznania (prameya).		na hi pūrvam ittham aham iti ātmānam apramāya paścāt prameya-paricchedāya pravartate \|
Zaiste, tego co nazywane jest jaźnią, nikt nie może poznać (aprasiddha). Pisma, które są ostatecznym dowodem, swój autorytet odnośnie jaźni posiadają jedynie dzięki usunięciu błędnych utożsamień, czyli cech, które nią nie są, a nie informując o nieznanym przedmiocie.		na hi ātmā nāma kasyacit aprasiddho bhavati \| śāstraṃ tu antyaṃ pramāṇam atad-dharmādhyāropaṇa-mātra-nivartakatvena pramāṇatvam ātmanaḥ pratipadyate, na hy ajñātārtha-jñāpakatvena \|
O oto [słowa] Objawienia: „[Jadźńawalkjo, opowiedz mi] o tym brahmanie, który wciąż jest obecny i jawny, a który jest atmanem wewnątrz wszystkiego” (Bṛh-up. 3.4.1).		tathā ca śrutiḥ – yat sākṣād aparokṣād brahma ya ātmā sarvāntaraḥ (Bṛh-up. 3.4.1) iti \|
Ponieważ jaźń jest wieczna i nie podlega zmianie dlatego walcz – nie unikaj walki. Oto znaczenie.		yasmād evaṃ nityo ’vikriyaś cātmā tasmād yudhyasva, yuddhād uparamaṃ mā kārṣīḥ ity arthaḥ \|
Nie ustanawia się tu konieczności walki. Gdy walka się już rozpoczęła, [Ardźuna] ogarnięty rozpaczą i omroczeniem ucichł. Dlatego Bóg jedynie usuwa jego przeszkody. Termin „walcz” zatem nie jest nowym rozkazem, a jedynie powtórnym przypomnieniem.		na hy atra yuddha-kartavyatā vidhīyate, yuddhe pravṛtta eva hi asau śoka-moha-pratibaddhaḥ tūṣṇīm āste \| ataḥ tasya pratibandhāpanayana-mātraṃ bhagavatā kriyate \| tasmād yudhyasva* iti anuvāda-mātram, na vidhiḥ* \|\|2.18\|\|

Rāmānuja

dehānāṃ tu vināśitvam eva svabhāva ity āha—
diha upacaye ity upacaya-rūpā ime dehā antavantaḥ vināśa-svabhāvāḥ | upacayātmākā hi ghaṭādayo’ntavanto dṛṣṭāḥ | nityasya śarīriṇaḥ karma-phala-bhogārthatayā bhūta-saṃghāta-rūpā dehāḥ puṇyaḥ puṇyena [bṛ.ā.u. 4.4.5] ity ādi-śāstrair uktāḥ karmāvasāna-vināśinaḥ |
ātmā tv avināśī | kutaḥ ? aprameyatvāt | na hy ātmā prameyatayā upalabhyate, api tu pramātṛtayā | tathā ca vakṣyate—etad yo vetti taṃ prāhuḥ kṣetrajña iti tad viduḥ [gītā 13.1] iti | na cānekopacayātmaka ātmopalabhyate | sarvatra dehe aham idaṃ jānāmīti dehasya cānyasya ca pramātṛtayaika-rūpeṇopalabdheḥ |
na ca dehāder iva pradeśa-bhede pramātur ākārabheda upalabhyate | ata eka-rūpatvena anupacayātmakatvāt pramātṛtvād vyāpakatvāc ca ātmā nityaḥ | dehas tu upacayātmakatvāt śarīriṇaḥ karma-phala-bhogārthatvād aneka-rūpatvād vyāpyatvāc ca vināśī |
tasmād dehasya vināśa-svabhāvatvād ātmano nitya-svabhāvatvāc ca ubhāv api na śoka-sthānam iti śastra-pātādi-paruṣa-sparśād avarjanīyān svagatān anya-gatāṃś ca dhairyeṇa soḍhvā amṛtatva-prāptaye anabhisaṃhita-phalaṃ yuddhākhyaṃ karmārabhasva

Śrīdhara

āgamāpāya-dharmakaṃ sandarśyati antavanta iti | anto vināśo vidyate yeṣāṃ te antavantaḥ | nityasya sarvadaika-rūpasya śarīriṇaḥ śarīravataḥ | ataevānāśino vināśa-rahitasya aprameyasyaparicchinnasyātmana ime sukha-duḥkhādi-dharmaka-dehā uktās tattva-darśibhiḥ | yasmād evam ātmano na vināśaḥ, na ca sukha-duḥkhādi-sambandhaḥ, tasmān mohajaṃ śoktaṃ tyaktvā yudhyasva | svadharmaṃ mā tyakṣīr ity arthaḥ

Madhusūdana

nanu sphuraṇa-rūpasya sataḥ katham avināśitvaṃ tasya deha-dharmatvād dehasya cānukṣaṇa-vināśād iti bhūta-caitanya-vādinas tān nirākurvann āsato vidyate bhāva ity etad vivṛṇoti antavanta iti | antavanto vināśina ime 'parokṣā dehā upacitāpacita-rūpatvāc charīrāṇi | bahu-vacanāt sthūla-sūkṣma-kāraṇa-rūpā virāṭ-sūtrāvyākṛtākhyāḥ samaṣṭi-vyaṣṭy-ātmanaḥ sarve nityasyāvināśina eva śarīriṇa ādhyāsika-sambandhena śarīravataekasyātmanaḥ sva-prakāśa-sphuraṇa-rūpasya sambandhino dṛśyatvena bhogyatvena coktāḥ śrutibhir brahma-vādibhiś ca | tathā ca taittirīyake 'nnamayādyānandamayānantān pañca kośān kalpayitvā tad-adhiṣṭhānam akalpitaṃ brahma pucchaṃ pratiṣṭhā [TaittU 2.5] iti darśitam | tatra pañcīkṛta-pañca-mahābhūta-tat-kāryātmako virāṇ-mūrta-rāśir anna-maya-kośaḥ sthūla-samaṣṭiḥ | tat-kāraṇī-bhūto 'pañcīkṛta-pañca-mahā-bhūta-tat-kāryātmako hiraṇyagarbhaḥ sūtram amūrta-rāśiḥ sūkṣma-samaṣṭiḥ trayaṃ vā idaṃ nāma rūpaṃ karma [BAU 1.6.1] iti bṛhad-āraṇyakokta-try-annātmakaḥ sarva-karmātmakatvena kriyā-śakti-mātram ādāya prāṇa-maya-kośa uktaḥ | nāmātmakatvena jñāna-śakti-mātram ādāyamanomaya-kośa uktaḥ | rūpātmakatvena tad-ubhayāśrayatayā kartṛtvam ādāya vijñāna-maya-kośa uktaḥ | tataḥ prāṇa-maya-mano-maya-vijñāna-mayātmaika eva hiraṇyagarbhākhyo liṅga-śarīra-kośaḥ | tat-kāraṇībhūtas tu māyopahita-caitanyātmā sarva-saṃskāra-śeṣo 'vyākṛtākhya ānanda-maya-kośaḥ | te ca sarva ekasyaivātmanaḥ śarīrāṇīty uktam | tasyaiṣa eva śārīra ātmā yaḥ pūrvasya [TaittU 2.3.4] iti | tasya prāṇa-mayasyaiṣa eva śarīre bhavaḥ śārīra ātmā yaḥ satya-jñānādi-lakṣaṇo guhā-nihitatvenoktaḥ pūrvasyānna-mayasya | evaṃ prāṇa-maya-mano-maya-vijñāna-mayānanda-mayeṣu yojyam |
athaveme sarve dehās trailokya-varti-sarva-prāṇi-sambandhina ekasyaivātmana uktā iti yojanā | tathā ca śrutiḥ –
eko devaḥ sarva-bhūteṣu gūḍhaḥ
sarva-vyāpī sarva-bhūtāntarātmā |
karmādhyakṣaḥ sarva-bhūtādhivāsaḥ
sākṣī ceto kevalo nirguṇaś ca || [ŚvetU 6.11]
iti sarva-śarīra-sambandhinam ekam ātmānaṃ nityaṃ vibhuṃ darśayati |
nanu nityatvaṃ yāvat-kāla-sthāyitvaṃ tathā cāvidyādivat kālena saha nāśe 'pi tad-upapannam ity ata āha anāśina iti | deśataḥ kālato vastutaś caparicchinasyāvidyādeḥ kalpitatvenānityatve 'pi yāvat-kāla-sthāyi-svarūpam aupacārikaṃ nityatvaṃ vyavahriyate yāvad-vikāraṃ tu vibhāgo lokavat [Vs 2.3.7] iti nyāyāt | ātmanas tu pariccheda-traya-śūnyasyākalpitasya vināśa-hetv-abhāvān mukhyam eva kūṭastha-nityatvaṃ na tu pariṇāmi-nityatvaṃ yāvat-kāla-sthāyitvaṃ cety abhiprāyaḥ |
nanv etādṛśe dehini kiṃcit pramāṇam avaśyaṃ vācyam anyathā niṣpramāṇasya tasyālīkatvāpatteḥ śāstrārambha-vaiyarthyāpatteś ca | tathā ca vastu-paricchedo duṣpariharaḥ śāstra-yonitvāt [Vs 1.1.3] iti nyāyāc ca | ata āha aprameyasyeti | ekadhaivānudraṣṭavyam etad apramayaṃ dhruvam [BAU 4.7.2] apramayam aprameyam |
na tatra sūryo bhāti na candra-tārakaṃ
nemā vidyuto bhānti kuto 'yam agniḥ | [KaṭhU 5.15]
tam eva bhāntam anubhāti sarvaṃ
tasya bhāsā sarvam idaṃ vibhāti [ṃuṇḍU 2.2.10]
iti ca śruteḥ sva-prakāśa-caitanya-rūpa evātmātas tasya sarva-bhāsakasya svabhānārthaṃ na svabhāsyāpekṣā, kintu kalpitājñāna-tat-kārya-nivṛtty-arthaṃ kalpita-vṛtti-viśeṣāpekṣā | kalpitasyaiva kalpita-virodhitvāt | yakṣānurūpo baliḥ iti nyāyāt | tathā ca sarva-kalpita-nivartaka-vṛtti-viśeṣotpatty-arthaṃ śāstrārambhaḥ, tasya tattvam asy ādi-vākya-mātrādhīnatvāt | svataḥ sarvadābhāsamānatvāt sarva-kalpanādhiṣṭhānatvād dṛśyamātra-bhāsakatvāc ca na tasya tucchatvāpattiḥ | tathā caikam evādvitīyaṃ satyaṃ jñānam anantaṃ brahmety ādi-śāstram eva sva-prameyānurodhena svasyāpi kalpitatvam āpādayati anyathā sva-prāmāṇyānupapatteḥ |
kalpitasya cākalpita-paricchedakatvaṃ nāstīti prāk-pratipāditam | ātmanaḥ svaprakāśatvaṃ ca yuktito 'pi bhagavat-pūjyapādair upapāditam | tathā hi – yatra jijñāsoḥ saṃśaya-viparyaya-vyatireka-pramāṇānām anyatamam api nāsti tatra tad-virodhi jñānam iti sarvatra dṛṣṭam | anyathā tritayānyatamāpatteḥ | ātmani cāhaṃ vā nāhaṃ veti na kasyacit saṃśayaḥ | nāpi nāham iti viparyayo vyatirekaḥ pramā veti tat-svarūpa-pramā sarvadāstīti vācyaṃ tasya sarva-saṃśaya-viparyaya-dharmitvāt | dharmyaśe sarvam abhrāntaṃ prakāre tu viparyayaḥ iti nyāyāt | ata evoktam –
pramāṇam apramāṇaṃ ca pramābhāsas tathaiva ca |
kurvanty eva pramāṃ yatra tad-asambhāvanā kutaḥ || [Bṛhad-vāmanaP 1.4.874]
pramābhāsaḥ saṃśayaḥ | sva-prakāśe sad-rūpe dharmiṇi pramāṇāpramāṇayor viśeṣo nāstīty arthaḥ | ātmano 'bhāsamānatve ca ghaṭa-jñānaṃ mayi jātaṃ na vety ādi-saṃśayaḥ syāt | na cāntara-padārthe viṣayasyaiva saṃśayādi-pratibandhakatva-svabhāvaḥ | bāhya-padārthe k ptena virodhi-jñānenaiva saṃśayādi-pratibandha-saṃbhava āntara-padārthe svabhāva-bheda-kalpanāyā anaucityāt | anyathā sarva-viplavāpatteḥ | ātma-mano-yoga-mātraṃ cātma-sākṣātkāre hetuḥ | yasya ca jñāna-mātre hetutvād ghaṭādi-bhāne 'py ātma-bhānaṃ samūhālambana-nyāyena tārkikāṇāṃ pravareṇāpi durnivāraṃ | na ca cākṣuṣatva-māna-sattvādi-saṅkaraḥ | laukikatvālaukikatvavad aṃśa-bhedenopapatteḥ | saṅkarasyādoṣatvāc cākṣuṣatvāder jātitvānabhyupagamād vā | vyavasāyamātra evātmabhāna-sāmagryā vidyamānatvād anuvyavasāyo 'py apāstaḥ | na ca vyavasāya-bhānārthaṃ sa tasya dīpavat sva-vyavahāre sajātīyānapekṣatvāt | na hi ghaṭa-taj-jñānayor iva vyavasāyānuvyavasāyayor api viṣayatva-viṣayitva-vyavasthāpakaṃ vaijātyam asti vyakti-bhedātirikta-vaidharmyānabhyupagamāt | viṣayatvāvacchedaka-rūpeṇaiva viṣayitvābhyupagame ghaṭa-taj-jñānayor api tad-bhāvāpattir aviśeṣāt |
nanu yathā ghaṭa-vyavahārārthaṃ ghaṭa-jñānam abhyupeyate tathā ghaṭa-jñāna-vyavahārārthaṃ ghaṭa-jñāna-viṣayaṃ jñānam abhyupeyaṃ vyavahārāsya vyavahartavya-jñāna-sādhyatvād iti cet | kānupapattir udbhāvitā devānāṃ-priyeṇa sva-prakāśa-vādinaḥ | nahi vyavahartavya-bhinnatvam api jñāna-viśeṣaṇaṃ vyavahāra-hetutāvacchedakaṃ gauravāt | tathā ceśvara-jñānavadyogi-jñānavat prameyam iti jñānavac ca svenaiva sva-vyavahāropapattau na jñānāntara-kalpanāvakāśaḥ | anuvyavasāyasyāpi ghaṭa-jñāna-vyavahāra-hetutvaṃ kiṃ ghaṭa-jñāna-jñānatvena kiṃ vā ghaṭa-jñānatvenaiveti vivecanīyam | ubhayasyāpi tatra sattvāt | tatra ghaṭa-vyavahāre ghaṭa-jñānatvenaiva hetutāyāḥ k ptatvāt tenaiva rūpeṇa ghata-jñāna-vyavahāre,pi hetutopapattau na ghaṭa-jñāna-jñānatvaṃ hetutāvacchedakaṃ gauravān mānābhāvāc ca | tathā ca nānuvyavasāya-siddhir ekasyaiva vyavasāyasya vayvasātari vyavaseye vyavasāye ca vyavahāra-janakatvopapatter iti tripuṭī-pratyakṣa-vādinaḥ prābhākarāḥ |
aupaniṣadāstu manyante sva-prakāśa-jñāna-rūpa evātmā na svaprakāśa-jñānāśrayaḥ kartṛ-karma-virodhena tad-bhānānupapatteḥ | jñāna-bhinnatve ghaṭādivaj-jaḍatvena kalpitatvāpatteś ca | svaprakāśa-jñāna-mātra-svarūpo 'py ātmāvidyopahitaḥ san sākṣīty ucyate | vṛtti-mad-antaḥkaraṇopahitaḥ pramātety ucyate | tasya cakṣur-ādīni karaṇāni | sa cakṣur-ādi-dvārāntaḥ-karaṇa-pariṇāmena ghaṭādīn vyāpya tad-ākāro bhavati | tato ghaṭāvacchinna-caitanyaṃ pramātra-bhedāt svājñānaṃ nāśayad aparokṣaṃ bhavati | ghaṭaṃ ca svāvacchedakaṃ sva-tādātmyādhyāsād bhāsayati | antaḥ-karaṇa-pariṇāmaś ca vṛttyākhyo ’tisvacchaḥ svāvacchinnenaiva caitanyena bhāsyata ity antaḥ-karaṇa-tad-vṛtti-ghaṭānām aparokṣatā | tad etad ākāra-trayam ahaṃ jānāmi ghaṭam iti | bhāsaka-caitanyasyaika-rūpatve 'pi ghaṭaṃ prati vṛtty-apekṣatvāt pramātṛtā | antaḥkaraṇa-tad-vṛttīḥ prati tu vṛtty-anapekṣatvāt sākṣiteti vivekaḥ | advaita-siddhau siddhānta-bindau ca vistaraḥ |
yasmād evaṃ prāg-ukta-nyāyena ntiyo vibhur asaṃsārī sarvadaika-rūpaś cātmā tasmāt tan-nāśa-śaṅkayā svadharme yuddhe prāk-pravṛttasya tava tasmād uparatir na yukteti yuddhābhyanujñayā bhagavān āha – tasmād yudhyasva bhārateti | arjunasya svadharme yuddhe pravṛttasya tata uparati-kāraṇaṃ śoka-mohau | tau ca vicāra-janitena vijñānena vādhitāv ity apavādāpavāda utsargasya sthitir iti nyāyena yudhyasvety anuvādo na vidhiḥ | yathā kartṛ-karmaṇoḥ kṛti [Pāṇ 2.3.65] ity utsargaḥ | ubhaya-prāptau karmaṇi [Pāṇ 2.3.66] ity apavādaḥ | akākārayoḥ strī-pratyayayoḥ prayoge neti vaktavyam iti tad-apavādaḥ | tathā ca mumukṣor brahmaṇor jijñāsety atrāpavādāpavāde punar utsarga-sthiteḥ kartṛ-karmaṇoḥ kṛtīty anenaiva ṣaṣṭhī | tathā ca karmaṇi ceti niṣedhā-prasārād brahma-jijñāseti karma-ṣaṣṭhī-samāsaḥ siddho bhavati | kaścit tv etasmād eva vidher mokṣe jñāna-karmaṇoḥ samuccaya iti pralapati | tac ca yudhyasvety ato mokṣasya jñāna-karma-samuccaya-sādhyatvāpratīteḥ | vistareṇa caitad agre bhagavad-gītā-vacana-virodhenaiva nirākariṣyāmaḥ

Viśvanātha

nāsato vidyate bhāvaḥ ity asyārthaṃ spaṣṭayati antavanta iti | śarīriṇo jīvasyāprameyasyāti-sūkṣmatvād durjñeyasya | tasmād yudhyasva iti śāstra-vihitasya svadharmasya tyāgo 'nucita iti bhāvaḥ

Baladeva

antavanto vināśi-svabhāvāḥ, śarīriṇo jīvātmanaḥ | aprameyasyātisūkṣmatvād vijñāna-vijñātṛ-svarūpatvāc ca pramātum aśakyasyety arthaḥ | tathā cedṛśa-svabhāvatvāj jīva-tad-dehau na śoka-sthānam iti jīvātmano deho dharmānuṣṭānuṣṭhāna-dvārā tasya bhogāya mokṣāya ca pareśena sṛjyate | sa ca sa ca dharmeṇa bhavet tasmād yudhyasva bhārata

tłumaczenia

BhG 2.18

analiza syntaktyczna

tłumaczenie polskie

analiza gramatyczna

warianty tekstu

Śāṃkara

Rāmānuja

Śrīdhara

Madhusūdana

Viśvanātha

Baladeva

Michalski

Olszewski

Dynowska

Sachse

Kudelska

Rucińska

Szuwalska

Byrski