BhG 18.11

na hi deha-bhṛtā śakyaṃ tyaktuṃ karmāṇy aśeṣataḥ
yas tu karma-phala-tyāgī sa tyāgīty abhidhīyate

Update Required
To play the media you will need to either update your browser to a recent version or update your Flash plugin.


analiza syntaktyczna


deha-bhṛtā (przez nosiciela ciała) karmāṇi (czynów) aśeṣataḥ (bez reszty) tyaktum (porzucić) na hi śakyam (zaiste niemożliwe),
yaḥ tu (ale kto) karma-phala-tyāgī [asti] (jest porzucającym owoce działania),
saḥ tyāgī iti (on jest porzucającym) abhidhīyate (jest mówione).
 

tłumaczenie polskie


Noszący ciało zaiste nie jest w stanie porzucić bez reszty czynów.
Ale kto porzuca rezultat czynu, ten zwany jest porzucającym.
 

analiza gramatyczna

na av. nie;
hi av. ponieważ, albowiem, właśnie, zaiste, z pewnością;
deha-bhṛtā deha-bhṛt 3i.1 m. ; ye dehaṃ bibhrati teṣām – przez noszącego ciało (od: dih – namaszczać, kleić, deha – forma, kształt, ciało; bhṛ – nieść, trzymać, dzierżyć, bhṛt – na końcu złożeń: noszący, utrzymujący);
śakyam śakya (śak – być w stanie) PF 1i.1 n. możliwe, wykonalne;
tyaktum tyaj (porzucać) inf. porzucić;
karmāṇi karman 2i.3 n. czyny, działania (od: kṛ – robić);
aśeṣataḥ av. całkowicie, bez reszty, kompletnie (od: śiṣ – pozostawiać, śeṣa – pozostałość, resztka, koniec; nieodmienny ablativus zakończony na –tas);
yaḥ yat sn. 1i.1 m. kto;
tu av. ale, wtedy, z drugiej strony, i;
karma-phala-tyāgī karma-phala-parityāgin 1i.1 m. ; TP : karmaṇaḥ phalānāṃ parityāgīti porzucający owoce działania (od: kṛ – robić, karman – czyn, działanie i jego skutki; phal – dojrzewać; phala – owoc, rezultat; tyaj – porzucać, tyāga – porzucenie, wyrzeczenie się; -in, -min, -vin – sufiksy tworzące przymiotniki posesywne);
saḥ tat sn. 1i.1 m. on;
tyāgī tyāgin 1i.1 m. porzucający, asceta (od: tyaj – porzucać, tyāga – porzucenie, wyrzeczenie się; -in, -min, -vin – sufiksy tworzące przymiotniki posesywne);
iti av. tak (zaznacza koniec wypowiedzi);
abhidhīyate abhi-dhā (nazywać, mówić) Praes. pass. 1c.1 jest mówione;

 

warianty tekstu


deha-bhṛtā deha-bhṛtāṃ / deha-kṛtā (nosicieli ciała / przez twórcę ciała);
yas tu → yat tu (ale który);
 
 



Śāṃkara


yaḥ punar adhikṛtaḥ san dehātmābhimānitvena deha-bhṛd ajño’bādhitātma-kartṛtva-vijñānatayāhaṃ kartā iti niścita-buddhis tasyāśeṣa-karma-parityāgasyāśakyatvāt karma-phala-tyāgena codita-karmānuṣṭhāne evādhikāraḥ, na tat-tyāga ity etam, arthaṃ darśayitum āha—
na hi yasmād deha-bhṛtā, dehaṃ bibharti deha-bhṛt | dehātmābhimānavān deha-bhṛd ucyate, na vivekī | sa hi vedāvināśinaṃ [gītā 2.21] ity ādinā kartṛtvādhikārān nivartitaḥ | atas tena deha-bhṛtājñena na śakyaṃ tyaktuṃ saṃnyasituṃ karmāṇy aśeṣato niḥśeṣeṇa | tasmād yas tv ajño’dhikṛto nityāni karmāṇi kurvan karma-phala-tyāgī karma-phalābhisaṃdhi-mātra-saṃnyāsī sa tyāgī ity abhidhīyate karmy api sann iti stuty-abhiprāyeṇa | tasmāt paramārtha-darśitvenaivādeha-bhṛtā dehātma-bhāva-rahitenāśeṣa-karma-saṃnyāsaḥ śakyate kartum
 

Rāmānuja


tad āha
na hi dehabhṛtā dhriyamāṇaśarīreṇa karmāṇy aśeṣatas tyaktuṃ śakyam; dehadhāraṇārthānām aśanapānādīnāṃ tadanubandhināṃ ca karmaṇām avarjanīyatvāt / tad arthaṃ ca mahāyajñādyanuṣṭhānam avarjanīyam / yas tu teṣu mahāyajñādikarmasu phalatyāgī sa eva, „tyāgenaike amṛtatvam ānaśuḥ” ityādiśāstreṣu tyāgīty abhidhīyate / phalatyāgīti pradarśanārthaṃ phalakartṛtvakarmasaṅgānāṃ tyāgīti; „trividhaḥ saṃprakīrtitaḥ” iti prakramāt
 

Śrīdhara


nanv evambhutāt karma-phala-tyāgād varaṃ sarva-karma-tyāgaḥ | tathā sati karma-vikṣepābhāvena jñāna-niṣṭhā sukhaṃ sampadyate tatrāha na hīti | deha-bhṛtā dehātmābhimānavatā niḥśeṣeṇa sarvāṇi karmāṇi tyaktuṃ na hi cākyam | tad uktaṃ na hi kaścit kṣaṇam api jātu tiṣṭhaty akarma-kṛd ity ādinā | tasmād yas tu karmāṇi kurvann api karma-phala-tyāgī sa eva mukhas tyāgīty abhidhīyate
 

Viśvanātha


ito ‚pi śāstrīyaṃ karma na tyājyam ity āha na hīti | tyaktuṃ na śakyaṃ na śakyāni | tad uktaṃ na hi kaścit kṣaṇam api jātu tiṣṭhaty akarma-kṛd iti
 

Baladeva


nanv īdṛśāt phala-tyāgāt svarūpataḥ karma-tyāgo varīyān vikṣepābhāvena jñāna-niṣṭhā sādhakatvād iti cet tatrāha na hīti | deha-bhṛtā karmāṇy aśeṣatas tyaktuṃ na hi śakyaṃ na śakyāni | yad uktaṃ na hi kaścit kṣaṇam apītyādi | tasmād yaḥ karmāṇi kurvann eva tat-phala-tyāgo, sa eva tyāgīty ucyate | tathā ca saniṣṭho ‚dhikārī kartṛtvābhiniveśa-phalecchā-śūnyo yathā-śakti sarvāṇi karmāṇi jñānārthī san kuryād iti pārtha-sārather matam
 
 



Michalski


Żadna ucieleśniona istota nie może w zupełności wyrzec się czynu, ale ten, kto wyrzekł się owoców czynu, ten jest prawdziwym wyrzeczeńcem.
 

Olszewski


Albowiem niepobobna, aby człowiek, obdarzony ciałem, powstrzymywał się zupełnie od wszelkiego uczynku: lecz z chwilą, kiedy oderwał się od owocu swoich czynów, odtąd uprawia zaparcie się siebie.
 

Dynowska


Zaprawdę nikt z istot wcielonych nie może całkowicie działania zaniechać; ten się wyrzeka prawdziwie, kto żadnych owoców swych czynów nie pragnie.
 

Sachse


Albowiem istota cielesna
nie może całkiem zaniechać [czynu].
Toteż za człowieka, który zaniechał [czynu]
uważa się tego, kto zaniechał owocu uczynków.
 

Kudelska


Istota cielesna nie może zupełnie działania się wyrzec,
Ten, kto owoców czynu się wyrzeka, wyrzeczenie spełnia właściwie.
 

Rucińska


Bo całkiem wyrzec się czynu nie mogą noszący ciało –
Lecz kto się plonu wyrzeka, ten wyrzeczeńcem się mieni!
 

Szuwalska


Żaden byt wcielony nie może
Całkiem czynu się wyrzec. Wyrzec się prawdziwie
Znaczy porzucić tylko pragnienie korzyści.
 
 

Both comments and pings are currently closed.