BhG 9.25

analiza syntaktyczna

deva-vratāḥ ([spełniający] śluby dla niebian) devān (do niebian) yānti (idą),
pitṛ-vratāḥ ([spełniający] śluby dla przodków) pitṝn (do przodków) yānti (idą),
bhūtejyāḥ ([spełniający] ofiary dla duchów) bhūtāni (do duchów) yānti (idą),
mad-yājinaḥ api (ale moi czciciele) mām (do mnie) yānti (idą).

tłumaczenie polskie

[Spełniający] śluby dla niebian udają się do niebian,
[Spełniający] śluby dla przodków udają się do przodków,
[Spełniający] ofiary dla duchów udają się do duchów,
ale moi czciciele udają się do mnie.

analiza gramatyczna

yānti	–	√ yā (iść, osiągać) Praes. P 1c.3 – idą, osiągają;
deva-vratāḥ	–	deva-vrata 1i.3 m. ; BV : yeṣāṃ deveṣu vratāni santi te – ci, których śluby są [przeznaczone] dla bogów (od: √ div – jaśnieć, bawić się, deva – bóg, niebianin; √ vṛ – wybierać, lubić lub √ vṛ – zakrywać, powściągać, vrata – pokuta, asceza, ślub);
devān	–	deva 2i.3 m. – do bogów, do niebian (od: √ div – jaśnieć, bawić się);
pitṝn	–	pitṛ 2i.3 m. – do ojców, do przodków;
yānti	–	√ yā (iść, osiągać) Praes. P 1c.3 – idą, osiągają;
pitṛ-vratāḥ	–	pitṛ-vrata 1i.3 m. ; BV : yeṣāṃ pitṛṣu vratāni santi te – ci, których śluby są [przeznaczone] dla przodków (od: pitṛ – ojciec, przodek; √ vṛ – wybierać, lubić lub √ vṛ – zakrywać, powściągać, vrata – pokuta, asceza, ślub);
bhūtāni	–	bhūta 2i.3 n. – do istot, do duchów (od: √ bhū – być, PP bhūta – będący, prawdziwy, świat);
yānti	–	√ yā (iść, osiągać) Praes. P 1c.3 – idą, osiągają;
bhūtejyāḥ	–	bhūta-ijya 1i.3 m. ; BV : yeṣāṃ bhuteṣv ijyāsti te – ci, których czczenie jest [przeznaczone] dla duchów (od: √ bhū – być, PP bhūta – będący, prawdziwy; istoty, byty, duchy; √ yaj – poświęcać, składać w ofierze, czcić, ijyā – ofiara, dar, czczenie);
yānti	–	√ yā (iść, osiągać) Praes. P 1c.3 – idą, osiągają;
mad-yājinaḥ	–	mad-yājin 1i.3 m. ; TP : ye māṃ yajantīti te – ci, którzy czczą mnie (od: mat – forma pierwszej osoby l. pojedynczej używana głównie na początku złożeń; √ yaj – poświęcać, składać w ofierze, czcić; -in, -min, -vin – sufiksy tworzące przymiotniki posesywne);
api	–	av. – chociaż, jak również, także, co więcej, nawet;
mām	–	asmat sn. 2i.1 – do mnie;

Śāṃkara

ye’py anya-devatā-bhakti-mattvenāvidhi-pūrvakaṃ yajante, teṣām api yāga-phalam avaśyaṃbhāvi | kathaṃ ?—

yānti gacchanti deva-vratā deveṣu vrataṃ niyamo bhaktiś ca yeṣāṃ te deva-vratā devān yānti | pitṝn agniṣv āttādīn yānti pitṛ-vratāḥ śrāddhādi-kriyā-parāḥ pitṛ-bhaktāḥ | bhūtāni vināyaka-mātṛ-gaṇa-catur-bhaginyādīni yānti bhūtejyā bhūtānāṃ pūjakāḥ | yānti mad-yājino mad-yajana-śīlā vaiṣṇavā mām eva yānti | samāne’py āyāse mām eva na bhajante’jñānāt, tena te’lpa-phala-bhājo bhavantīty arthaḥ

Rāmānuja

aho mahad idaṃ vaicitryam, yad ekasminn eva karmaṇi vartamānāḥ saṅkalpamātrabhedena kecid atyalpaphalabhāginaś cyavanasvabhāvāś ca bhavanti; kecana anavadhikātiśayānandaparamapuruṣaprāptirūpaphalabhāgino ‚punarāvartinaś ca bhavantīty āha

vrataśabdaḥ saṅklpavācī; devavratāḥ darśapūrṇamāsādibhiḥ karmabhiḥ indrādīn yajāmahe iti indrādiyajanasaṅkalpā ye, te indrādīn devān yānti / ye ca pitṛyajñādibhiḥ pitQn yajāmahe iti pitṛyajanasaṅkalpāḥ, te pitQn yānti / ye ca „yakṣarakaṣaḥpiśācādīni bhūtāni yajāmahe” iti bhūtayajanasaṅkalpāḥ, te bhūtāni yānti / ye te tair eva yajñaiḥ „devapitṛbhūtaśarīrakaṃ paramātmānaṃ bhagavantaṃ vāsudevaṃ yajāmahe” iti māṃ yajante, te madyājino mām eva yānti / devādivratāḥ devādīn prāpya tais saha parimitaṃ bhogaṃ bhuktvā teṣāṃ vinaśakāle tais saha vinaṣṭā bhavanti / madyājinas tu mām anādinidhanaṃ sarvajñaṃ satyasaṅkalpam anavadhikātiśayāsaṃkhyeyakalyāṇaguṇagaṇamahodadhim anavadhikātiśayānandaṃ prāpya na punar nivartanta ityarthaḥ

Śrīdhara

tad evopapādayati yāntīti | deveṣv indrādiṣu vrataṃ niyamo yeṣāṃ te antavanto devān yānti | ataḥ punar āvartante | pitṝṣu vrataṃ yeṣāṃ śrāddhādi-kriyā-parāṇāṃ te pitṝn yānti | bhūteṣu vinārakamātṛpaṇādiṣu ijyā pūjā yeṣāṃ te bhūtejyā bhūtāni yānti | māṃ yaṣṭuṃ śīlaṃ yeṣāṃ te mad-yājinaḥ | te mām evākṣayaṃ paramānanda-svarūpaṃ yānti

Madhusūdana

devatāntara-yājinām anāvṛtti-phalābhāve ‚pi tat-tad-devatāyām ānurūpa-kṣudra-phalāvāptir dhruveti vadan bhagavad-yājināṃ tebhyo vailakṣaṇyam āha yāntīti | avidhi-pūrvaka-yājino hi trividhā antaḥkaraṇopādhi-guṇa-traya-bhedāt | tatra sāttvikā deva-vratāḥ | devā vasu-rudrādityādayas tat-sambandhi-vrataṃ baly-upahāra-pradakṣiṇa-prahvī-bhāvādi-rūpaṃ pūjanaṃ yeṣāṃ te tān eva devān yānti taṃ yathā yathopāsate tad eva bhavati iti śruteḥ | rājasās tu pitṛ-vratāḥ śrāddhādi-kriyābhir agniṣv āttādīnāṃ pitṝṇām ārādhakās tān eva pitṝn yānti | tathā tāmasā bhūtejyā yakṣa-rakṣo-vināyaka-mātṛ-gaṇādīnāṃ bhūtānāṃ pūjakās tāny eva bhūtāni yānti | atra deva-pitṛ-bhūta-śabdānāṃ tat-sambandhi-lakṣaṇayoṣṭra-mukha-nyāyena samāsaḥ | madhyama-pada-lopi-samāsānaṅgīkārān prakṛti-vikṛti-bhāvābhāvena ca tādarthya-caturthī-samāsāyogāt | ante ca pūjāvācījyāśabda-prayogāt pūrva-paryāya-dvaye ‚pi vrata-śabdaḥ pūjā-para eva |

evaṃ devatāntarārādhanasya tat-tad-devatā-rūpatvam antavat phalam uktvā bhagavad-ārādhanasya bhagavad-rūpatvam anantaṃ phalam āha māṃ bhagavantaṃ yaṣṭuṃ pūjayituṃ śīlaṃ yeṣāṃ te mad-yājinaḥ sarvāsu devatāsu bhagavad-bhāva-darśino bhagavad-ārādhana-parāyaṇā māṃ bhagavantam eva yānti | samāne ‚py āyāse bhagavantam anataryāmiṇam ananta-phala-dam anārādhya devatāntaram ārādhyāntavat-phalaṃ yāntīty aho durdaiva-vaibhavam ajñānām ity abhiprāyaḥ

Viśvanātha

nanu ca tat-tad-devatā-pūjā-paddhatau yo yo vidhir uktas tenaiva vidhinā sā sā devatā pūjyata eva | yathā viṣṇu-pūjā-paddhatau ya eva vidhis tenaiva vaiṣṇavā viṣṇuṃ pūjayanti | ato devatāntara-bhaktānāṃ ko doṣa iti cet satyam | tarhi tāṃ tāṃ devatāṃ tad-bhaktāḥ prāpnuvanty eva ity ayaṃ nyāya eva ity āha yāntīti | tena tat-tad-devatānām api naśvaratvāt tat-tad-devatā-bhaktāḥ katham anaśvaro bhavantu ? ahaṃ tv anaśvaro nityo mad-bhaktā apy anaśvarāḥ iti te nityā eveti dyotitam | bhavān ekaḥ śiṣyate śeṣa-saṃjñaḥ [BhP 10.3.25] iti | eko nārāyaṇa evāsīn na brahmā na ca śaṅkaraḥ iti | parārdhānte so ‚budhyata gopa-rūpo me purastād āvirbabhūva [GTU 1.25] iti | na cyavante ca mad-bhaktā mahati pralaye ‚pi [SkandaP Kāśī-khaṇḍe] ity ādi śruti-smṛtibhyaḥ

Baladeva

vastuto mama tat tad devatādi-rūpatayā sthitatve ‚pi tad-rūpatayā maj-jñānābhāvād eva temāṃ nāpnuvantīty āha yāntīti | atrādy-apaaryāye vrata-śabdaḥ pūjābhidhāyī paratrejyā-śabdāt | deva-vratā deva-pūjakāḥ sāttvika-darśa-paurṇamāsy-ādi-karmabhir indrādīn yajantas tān eva yānti | pitṛ-vratā rājasāḥ śrāddhādi-karmabhiḥ pitṝn yajantas tān eva yānti | bhūtejyās tāmasās tat-tad-balibhir yakṣa-rakṣo-vināyakān pūjayantas tāny eva bhūtāni yānti | mad-yājinas tu nirguṇāḥ sulabhair dravyair mām arcayanto mām eva yānti | apir avadhāraṇe | ayam arthaḥ – indrādīnāṃ vayam upāsakās ta evāsmākam īśvarāḥ pūjābhiḥ prasīdantaḥ phalāny abhīṣā̆tāni dadyur iti mad-anya-deva-sevakānāṃ bhāvanā | sarva-śaktiḥ sarveśvaro vāsudevas tad-devatādi-rūpeṇāvasthito ‚smat-svāmī sulabhopacāraiḥ karmabhir ārādhitaḥ sarvāṇy asmad-abhīṣṭāni dadyād iti mat-sevakānāṃ bhāvanā | tataś ca samānāny eva karmāṇy anutiṣṭhanto ‚pi devādi-sevino mad-bhāvanā-vaimukhyāt tān nijeṣṭān evācirāyuṣo ‚lpa-vibhūtīn āsādya taiḥ saha parimitān bhogān bhuktvā tad-vināśe vinaśyanti | mat-sevinas tu mām anādi-nidhanaṃ satya-saṅkalpam ananta-vibhūtiṃ vijñānānanda-mayaṃ bhakta-vatsalaṃ sarveśvaraṃ prāpya mattaḥ punar na nivartante | mayā sākam anantāni sukhāni anubhavante mad-dhāmni divye vilasantīti

Michalski

Czciciele bogów idą do bogów, czciciele przodków idą do przodków, ci, co duchom składają ofiary, idą do duchów, a kto mnie składa ofiarę, idzie do mnie.

Olszewski

Ci, którzy bogom składają ofiary, idą bo bogów; do przodków ci, którzy przodkom ofiarują; do larw ci, którzy larwom ofiarują i do mnie, którzy mnie służą.

Dynowska

Do Świetlistych idą ci, którzy Świetlistych wielbią; do przodków, którzy przodkom oddają cześć; do duchów przyrody, którzy duchom przyrody składają ofiary; lecz ci, którzy Mnie wielbią, do Mnie przychodzą.

Sachse

Wyznawcy bogów idą do [świata] bogów,
do [świata] przodków idą wierni cieniom przodków,
ku krainie demonów
idą [ludzie] składający ofiary demonom,
ku mnie zaś idą ci, którzy mnie składają ofiarę.

Kudelska

Ci, którzy czczą bóstwa, do bóstw zdążają, ci, którzy oddają cześć przodkom, idą do świata przodków,
Ci, którzy wielbią mnie, do mnie przychodzą.

Rucińska

Do bóstw czciciele bóstw idą, do przodków – przodków czciciele.
Do duchów – czciciele duchów, a do mnie – moi czciciele!

Szuwalska

Kto czci bogów, narodzi się między bogami.
Kto cześć przodkom oddaje, w ich świecie żyć będzie.
Tak też z każdą wielbioną przez siebie istotą
Łączy się jej wielbiciel. A kto Mnie czcią darzy,
Ten ze Mną mieszkać będzie.