BhG 18.49

asakta-buddhiḥ sarvatra jitātmā vigata-spṛhaḥ
naiṣkarmya-siddhiṃ paramāṃ saṃnyāsenādhigacchati

Update Required
To play the media you will need to either update your browser to a recent version or update your Flash plugin.


analiza syntaktyczna


sarvatra (w każdym miejscu) asakta-buddhiḥ (którego roztropność nie lgnie) jitātmā (którego jaźń jest okiełznana) vigata-spṛhaḥ (wolny od pragnień) saṃnyāsena (dzięki wyrzeczeniu) paramām naiṣkarmya-siddhim (najwyższą doskonałość wolności od czynu) adhigacchati (osiąga).
 

tłumaczenie polskie


Ten, którego roztropność nie lgnie do niczego, który okiełznał jaźń i wolny jest od pragnień, dzięki wyrzeczeniu osiąga najwyższą doskonałość wolności od czynu.
 

analiza gramatyczna

asakta-buddhiḥ asakta-ātman 1i.1 m. ; BV : yasya buddhir asaktāsti saḥten, którego roztropność nie jest lgnąca (od: sañj – polegać na, być przymocowanym do, obejmować, PP a-sakta – nieprzywiązany, nielgnący; budh – budzić, rozumieć, percepować; buddhi – roztropność, rozum, myśl, rozsądek, intelekt, percepcja, poznanie, idea, pogląd);
sarvatra av. wszędzie, we wszystkim (od: sarva – wszędzie; locativus nieodmienny zakończony na –tra);
jitātmā jita-ātman 1i.1 m. ; BV : yasyātmā jito ‘sti saḥten, którego jaźń jest pokonana (od: ji – zwyciężać, PP jita – zwyciężony, pokonany; ātman – jaźń);
vigata-spṛhaḥ vigata-spṛha 1i.1 m. ; BV : yasya spṛhā vigatāsti saḥten, którego pragnienia odeszły (od: vi-gam – odchodzić, PP vigata – odeszły; spṛh – tęsknić, pragnąć, spṛhā – pragnienie, tęsknota);
naiṣkarmya-siddhim naiṣ-karmya-siddhim 2i.1 f. ; TP : naiṣkarmyasya siddhim itidoskonałość wolności od czynu (od: niḥ – wolny od, bez; kṛ – robić, karman – czyn, działanie i jego skutki; niṣ-karman – wolność od czynu i jego skutków, naiṣ-karmya – wolność od czynu i jego rezultatów; sidh – odnieść sukces, stać się doskonałym, siddhi – sukces, doskonałość);
paramām paramā 2i.1 f. najdoskonalszą, najlepszą (stopień najwyższy od: para – daleki, odległy, poza, wcześniejszy, późniejszy, starożytny, ostateczny);
saṃnyāsena saṃnyāsa 3i.1 m. przez odrzucenie, przez rezygnację, przez wyrzeczenie (od: sam-ni-as – zostawiać, odkładać, porzucać);
adhigacchati adhi-gam (przekraczać, osiągać) Praes. P 1c.1 osiąga;

 

warianty tekstu


asakta-buddhiḥ → asaktaḥ buddhiḥ / asakti-buddhiḥ (nielgnący, roztropność / roztropny dzięki braku lgnięcia);
naiṣkarmya-siddhiṃ → niṣkarma-siddhiṃ / naiṣkarma-siddhiṃ / naiḥ-karmya-siddhim (doskonałość bezczynu);
 
 



Śāṃkara


yā karmajā siddhir uktā jñāna-niṣṭhā-yogyatā-lakṣaṇā, taryāḥ phala-bhūtā naiṣkarmya-siddhir jñāna-niṣṭhā-lakṣaṇā ca vaktavyeti śloka ārabhyate—

asakta-buddhir asaktā saṅgarahitā buddhir antaḥkaraṇaṃ yasya so’sakta-buddhiḥ sarvatra putra-dārādiṣu āsakti-nimitteṣu, jitātmā jito vaśīkṛtaḥ ātmāntaḥ-karaṇaṃ yasya sa jitātmā, vigata-spṛho vigatā spṛhā tṛṣṇā deha-jīvita-bhogeṣu yasmāt sa vigata-spṛhaḥ | ya evaṃ-bhūta ātmajñaḥ sa naiṣkarmya-siddhiṃ nirgatāni karmāṇi yasmān niṣkriya-brahmātma-sambodhāt sa niṣkarmā tasya bhāvo naiṣkarmyam | naiṣkarmyaṃ ca tat siddhiś ca sā naiṣkarmya-siddhiḥ | niṣkarmatvasya vā niṣkriyātma-rūpāvasthāna-lakṣaṇasya siddhiḥ niṣpattiḥ | tāṃ naiṣkarmya-siddhiṃ paramāṃ prakṛṣṭāṃ karmaja-siddhi-vilakṣaṇāṃ sadyo-mukty-avasthāna-rūpāṃ saṃnyāsena samyag-darśanena tat-pūrvakeṇa vā sarva-karma-saṃnyāsena | adhigacchati prāpnoti | tathā coktaṃ—sarva-karmāṇi manasā saṃnyasya naiva kurvan na kārayann āste iti

 

Rāmānuja


sarvatra phalādiṣu asaktabuddhiḥ, jitātmā jitamanāḥ, paramapuruṣakartṛtvānusaṃdhānenātmakartṛtve vigataspṛhaḥ, evaṃ tyāgād ananyatvena nirṇītena saṃnyāsena yuktaḥ karma kurvan paramāṃ naiṣkarmyasiddhim adhigacchati paramāṃ dhyānaniṣṭhāṃ jñānayogasyāpi phalabhūtam adhigacchatītyarthaḥ / vakṣyamāṇadhyānayogāvāptiṃ sarvendriyakarmoparatirūpām adhigacchati
 

Śrīdhara


nanu karmaṇi kriyamāṇe kathaṃ doṣāṃśa-prahāṇena guṇāṃśa eva sampadyata ity apekṣāyām āha asakta-buddhir iti | asaktā saṅga-śūnyā buddhir yasya | jitātmā nirahaṅkāraḥ | vigata-spṛhaḥ vigatā spṛhā phala-viṣayecchā yasmāt saḥ | evambhūtena saṅgaṃ tyaktvā phalaṃ caiva sa tyāgaḥ sāttviko mataḥ (Gītā 18.9) | ity evaṃ pūrvoktena karmāsakti-tat-phalayos tyāga-lakṣaṇena sannyāsena naiṣkarmyasiddhiṃ sarva-karma-nivṛtti-lakṣaṇāṃ sattva-śuddhim adhigacchati | yadyapi saṅga-phalayos tyāgena karmānuṣṭhānam api naiṣkarmyam eva kartṛtvābhiniveśābhāvāt ( yad uktam – naiva kiñcit karomīti yukto manyeta tattvavit (Gītā 5.8) ity ādi śloka-catuṣṭayena ), tathāpy anenokta-lakṣaṇena sannyāsena paramāṃ naiṣkarmya-siddhiṃ sarva-karmāṇi manasā sannyasyāste sukhaṃ vaśī (Gītā 5.13) ity evaṃ-lakṣaṇa-pāramahaṃsyāpara-paryāyām āpnoti
 

Viśvanātha


evaṃ sati karmaṇi doṣāṃsān kartṛtvābhiniveśa-phalābhisandhi-lakṣaṇān tyaktavataḥ prathama-sannyāsinas tasya kālena sādhana-paripākato yogārūḍhatva-daśāyāṃ karmaṇāṃ svarūpeṇāpi tyāga-rūpaṃ dvitīya-sannyāsam āha asakta-buddhiḥ sarvatrāpi prākṛta-vastuṣu na saktā āsakti-śūnyā buddhir yasya saḥ | ato jitātmā vaśīkṛta-citto vigatā brahma-loka-paryanteṣv api sukheṣu spṛhā yasya saḥ | tataś ca sannyāsena karmaṇāṃ svarūpeṇāpi tyāgena naiṣkarmyasya paramāṃ śreṣṭhāṃ siddhim adhigacchati prāpnoti | yogārūḍha-daśāyāṃ tasya naiṣkarmyam atiśayena siddhir bhavatīty arthaḥ
 

Baladeva


evam ārurukṣuḥ san-niṣṭho jñāna-garbhayā karma-niṣṭhayānubhūta-svarūpas tataḥ karma-niṣṭhāṃ svarūpatas tyajed ity āha asakteti | sarvatrātmātirikteṣu vastuṣv asakta-buddhir yato jitātmā svātmānandāsvādena vaśīkṛta-manā ataeva vigata-spṛha ātmātirikta-vastu-sādhyeṣu nānā-vidheṣv ānandeṣu spṛhā-śūnyaḥ | svātmānandāsvāda-vikṣepakānāṃ karmaṇāṃ sannyāsena svarūpatas tyāgena paramāṃ naiṣkarmya-lakṣaṇāṃ siddhim adhigacchati yogārūḍhaḥ san | evam evoktaṃ tṛtīye yas tv ātma-ratir eva syād (Gītā 3.17) ity ādinā
 
 



Michalski


Czyj umysł jest wolny od skłonności, kto całkiem siebie przezwyciężył i wyzbył się żądz, ten przez takie zaparcie się samego siebie osiąga najwyższą doskonałość, – doskonałość bezczynu.
 

Olszewski


Człowiek, którego duch wyzwolił się ze wszystkich więzów, który zwyciężył siebie samego i wygnał żądze, dochodzi przez to wyrzeczenie się do najwyższej doskonałości spoczynku.
 

Dynowska


Człowiek wolny od wszelkich przywiązań i pragnień, o naturze całkowicie Duchowi poddanej, przez wyrzeczenie w najwyższą doskonałość wchodzi i ponad wszelką wznosi się Dharmę.
 

Sachse


Człowiek, którego rozum
w każdej sytuacji wolny jest od przywiązania,
który pokonał samego siebie i wyzbył się pragnień,
dzięki porzuceniu
dochodzi do doskonałej wolności od czynu.
 

Kudelska


Ten, którego rozumnie przywiązuje się do niczego, taki człowiek w każdej sytuacji przezwycięża siebie samego, on odrzuca wszelkie namiętności,
I poprzez porzucenie osiąga stan najwyższej doskonałości, stan ponad wszelkim działaniem.
 

Rucińska


Z nikim nie wiążąc swych uczuć, opanowany, bez pragnień,
Najwyższe spełnienie – bezczyn – osiąga dzięki sannjasie.
 

Szuwalska


Kto wyzwolił swój rozum od wszelkich przywiązań;
Kto siebie przezwyciężył, pokonał pragnienia,
Ten, jakby nic nie czynił, szczyt doskonałości
Przez swoje wyrzeczenie osiągnął najwyższy.
 
 

Both comments and pings are currently closed.